Gedurende mijn jeugd had ik contacten met Vlaamse (Belgische) en Nederlandse mensen die grote indruk op me maakten; in mijn late tienerjaren kwam ik tot een levend geloof in Christus door een groep die verschillende Nederlanders omvatte, en in de daaropvolgende jaren hebben Nederlandse mensen, waaronder de overleden auteur Corrie ten Boom, een Nederlandse Joodse holocaustoverlevende, mij op vele manieren beïnvloed. Ik werd een “Holland fanboy”, zozeer zelfs dat ik Nederlands leerde (wat, toegegeven, geen al te moeilijke opgave is voor een taalkundig begaafde Duitssprekende).
In de afgelopen decennia heeft het land dat ooit opstond tegen de onmenselijke nazi-ideologieën, waaronder euthanasie en antisemitisme, euthanasie omarmd en recentelijk een verontrustende tolerantie voor seksueel misbruik en verkrachting van kinderen getoond.
De 29-jarige Nederlandse beachvolleyballer Steven van de Velde werd in 2016 veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf nadat hij had bekend een 12-jarig meisje in 2014 in het VK te hebben verkracht. Onder een verdrag tussen het VK en Nederland werd hij overgebracht naar Nederland om zijn straf uit te zitten, waar zijn veroordeling werd gewijzigd in “ontucht” en zijn straf werd teruggebracht tot één jaar, die hij uitzat in een Nederlandse gevangenis. Ongeveer een jaar na zijn vrijlating hervatte van de Velde zijn sportcarrière en nam hij deel aan beachvolleybal. Dit jaar werd hij geselecteerd om Nederland te vertegenwoordigen op de Olympische Spelen in Parijs.
In reactie op protesten tegen zijn deelname van slachtofferadvocaten zowel in het VK als in Nederland zelf, verklaarde het Nederlands Olympisch Comité dat “Steven geen pedofiel is,” dat hij geen recidivist is en dat alle noodzakelijke waarborgen zijn genomen.
Maar recidive is hier niet het probleem.
Ten eerste, gezien de quasi-religieuze rol en het belang van competitiesporten in onze cultuur – iets dat blijkt uit de pracht en praal rondom zowel de Olympische Spelen als andere internationale competities en de verering van succesvolle atleten – komt het inzetten van een atleet op een grote internationale competitie zoals de Olympische Spelen neer op een soort heiligverklaring, een presentatie van deze atleet als een heilige en rolmodel, als iemand die het waard is om nagevolgd te worden. Is dat echt gepast in het geval van iemand die veroordeeld is voor drie gevallen van verkrachting van een 12-jarig meisje?
Ten tweede, dit toont enorm disrespect voor de slachtoffers van seksueel misbruik, van wie de meesten worstelen jarenlang met de nadelige effecten, vaak fysiek maar altijd psychologisch, terwijl misbruikers, zelfs als ze lange gevangenisstraffen uitzitten en nog meer als hun opsluiting heel kort was zoals in het geval van van der Velde, de situatie psychologisch overwonnen en zelfs succesvolle carrières hebben. Het zien van hen op een voetstuk verergert het geweld dat deze slachtoffers is aangedaan.
Ik ben zeer teleurgesteld dat het Nederlandse rechtssysteem de brutaliteit had om een veroordeling voor verkrachting omtewandelen tot “ontucht” en een straf van vier jaar terug te brengen tot één jaar; ik ben teleurgesteld dat er geen massaal protest is in Nederland tegen het inzetten van een veroordeelde kinderverkrachter, en dat de rest van het Nederlandse team blijkbaar ook geen probleem heeft met de aanwezigheid van deze man in hun gelederen.
Ten slotte vind ik de bewering dat van der Velde geen pedofiel is ook zeer verontrustend. Pedofilie wordt gedefinieerd als een pathologie, een ziekelijke, abnormale, bijna verslavende of dwangmatige seksuele aantrekking tot kinderen; en hoewel het zeker verwijtbaar is om aan deze aantrekking toe te geven en de gevolgen voor de slachtoffers verwoestend zijn, impliceert de classificatie als aandoening op zijn minst een zekere verzachting van de schuld. Als echter iemand kinderen misbruikt, met name hen seksueel misbruikt en zelfs tot verkrachting overgaat zonder aan de aandoening pedofilie te lijden, kan deze daad alleen worden verklaard door pure, onversneden slechtheid.
Natuurlijk gaan we ervan uit dat een crimineel die zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten en betaald heeft voor zijn misdaad, of in een christelijke context, zijn zonde heeft beleden en vergeving van Christus heeft ontvangen, zijn misdaad niet langer tegen hem gehouden mag worden; maar er valt veel te zeggen voor het feit dat bepaalde misdaden, zelfs nadat ze zijn geboet en vergeven, een persoon diskwalificeren voor bepaalde rollen. Dit geldt voor pastors, priesters, leraren en anderen die onze cultuur verheft tot rolmodellen. Boetedoening (seculier en religieus) en vergeving impliceren niet dat er geen blijvende gevolgen zijn.
Vertaald van mijn originele Engelse tekst met de hulp van ChatGPT.